Waarom mijn factuur plots 3000% steeg..
Ik ben kwaad geworden. En eerlijk gezegd: ook compleet van mijn stoel gevallen.
Mijn maandelijkse voorschot voor elektriciteit ging van €10 naar €333. Dat is een stijging van meer dan 3000%.
Wie het niet gelooft: hier is het zwart op wit:
Mijn totale maandlast stijgt zo van €105 naar €378. Dat is geen indexering. Dat is een straf.
Voor wat dan wel? Welnu, voor het feit dat ik zonnepanelen heb. Ik ben vijftien jaar geleden in duurzame energie gestapt. Niet om rijk te worden, maar omdat ik geloofde in de transitie. Het was ook een slok op de borrel op mijn stroomfactuur van destijds. Maandelijks gaf ik netjes mijn meterstanden door. Mijn leverancier paste telkens het voorschot aan, zodat ik op het einde van het jaar ongeveer op nul eindigde.
Transparant. Correct.
Maar dan kwam de digitale meter. En daarmee ook het injectietarief, het boetetarief voor zonnepaneelbezitters. Elke kilowattuur die ik niet meteen zelf verbruik, wordt nu keihard aangerekend.
Ik lever dus energie aan het net, maar word ervoor gestraft.
Van warmtenet naar kilowattjacht: hoe de intercommunales ontspoord zijn
Dit is geen boekhoudkundige fout. Dit is bewust beleid. En het is niet de eerste keer. Mijn vader werkte vijftig jaar geleden in de steenkoolmijn van Beringen aan het onderhoud van warmtenetten. Toen al werd gedacht in termen van efficiëntie en hergebruik.
Vandaag zijn warmtenetten in Vlaanderen zijn dure, onderbenutte infrastructuren geworden. Miljoenen per kilometer voor amper 2% warmtevoorziening. De grootste grap speelde zich af net aan mijn achterdeur. De verbrandingsoven kon zijn overtollige warmte kwijt aan het spiksplinternieuwe net in de achterliggende wijken. Eens af ging men tekeer om deze warmtebron te sluiten.
En intussen blijven intercommunales hun activiteiten maar uitbreiden. Niet om te dienen, maar om te innen.
De geschiedenis herhaalt zich:
- Eerst de distributiekost van €72, onder Freya Van den Bossche.
- Dan de frommelfactuur van Bart Tommelein.
- Daarna de injectieheffing onder de vlag van “billijkheid”.
- En telkens opnieuw duikt Johan Vande Lanotte op als schaduwspeler: in mandaten, in netstructuren, nu zelfs als bestuurder van VEB.
Ik mocht (te) kort het systeem van binnenuit leren kennen. Als onafhankelijk bestuurder bij Iveka vocht ik tegen dat belangenweb. Ik legde mee de ChinaDeal stil, streed ervoor om de oude budgetmeter te verwijderen en in de digitale meter te integreren en nog andere relevante beslissingen. Ik wist immers waar het op zou uitdraaien: meer controle, minder burgerzin.
Digitale meter? Ja. Maar dan écht slim.
Ik ben geen technologische tegenstander, integendeel. Ik geloof in digitale meters. Maar alleen als we ze samen slim inzetten.
- Met wijkbatterijen.
- Met geaggregeerd lokaal verbruik.
- Met verdeelmodellen die transparant én rechtvaardig zijn.
Wat we nu hebben, is geen energietransitie. Het is een boetesysteem dat innovatie onderdrukt en burgers en hun gezond verstand ontmoedigt.
En als je dan ook nog een thuisbatterij koopt om het systeem te ontwijken, reken er dan maar op: ook die zal binnenkort belast worden. Net als de drijfkrachtbelasting van vroeger; elke zelfstandigheid wordt uiteindelijk beboet.
Tot slot: herdefinieer ‘intercommunale’
Een intercommunale hoort in dienst te staan van burgerkracht. Niet van graaimechanismen en mandatenzwendel.
Wat we vandaag zien, zijn structuren die zichzelf blijven voeden terwijl de burger verarmt.
Mijn oproep is simpel:
Maak van digitalisering opnieuw een hefboom voor collectief voordeel.
Stop met de straffende logica.
Herontdek de kracht van echte samenwerking.
Tot zolang?
Ben ik niet de enige die boos is. Maar ben ik de enige die het luid zegt?
in dit verband schreef ik al eens:
Marc groet 