30 jaar vaar ik nu reeds mee op ons Vlaams onderwijsschip. Lang stond ik met beide benen stabiel op dit dek van zekerheid en stabiliteit. Diverse onderwijsstormen doorstond ik, soms kokhalzend over de reling bungelend. Geen zee leek te diep voor de solide romp.

Doch, pedagoogelaars en een steeds meer deinende onderstroom van cliëntisme, doen deze dekknecht steeds vaker over de nek gaan. Daarnaast reet de ijsschots van het M-decreet de romp aan flarden en zwalpen we nu enige tijd haast stuurloos, verblind door juridisering, het ruime onbekende VUCA-sop in. Geen veilige haven noch land in zicht. Pisa na TIMMS na Pisa wordt het almaar duidelijker; het tij is onomkeerbaar en de romp maakt zwaar slagzij. Het gevoel een galeislaaf te zijn, aangepord steeds meer van zichzelf te geven wordt ondraaglijk. Hoost er iemand eigenlijk wel dat water uit de romp?

In een heftig manuscript “Ik leraar!? Mag het?!“, schreef ik het één en ander van m’n ribben. Het ijskoude water van vergoelijkingen, normvervaging en dalend niveau verlamt onze werking, covid als katalyserende draaikolk voor de vastgestelde gebreken. In een “ieder voor zich” strategie worden reddingsbootjes van dys-functies allerhande aangerukt. Mis je dat bootje, kan je de zwemvesten van GON en sticordi omgorden. Valselijk geven ze je de hoop het ijskoude sop te overleven.

Wij bootsmannen, weten, door de vaste benoeming geketend aan de romp, dat wij mee zullen vergaan! Moedigen of nog niet gekluisterden springen nog effe snel van het schip. Sommige muzikanten spelen ‘vrolijk’ door en houden het voor die laatste opvarenden “leuk” en “gezellig”. Tegen beter weten in, spelen ze het zwanenmeer noot per noot loepzuiver en toonvast, fier op hun gave en kunde!

Nu het rapport Brinckmann er ligt en dit in vakkundige taal het één en ander bevestigt, gooi ik het, lees mezelf, over die andere boeg! Toegegeven, de korte gesprekjes met oa Peter en Karl op de boekenbeurs waren dat spreekwoordelijk duwtje dat ik nodig had!

Gewoon door er te zijn voor de aan mij toegewezen leerlingen en ook door het toevertrouwen in het verdiepen van “eigenaarschap van leren” wil ik mijn 27 jaar aan expertise en ervaring(en) niet laten verloren gaan! Daarnaast werd me een handschoen aangereikt, eentje die ik opneem om mijn lievelingsvak in de meer dan nodige schijnwerper te plaatsen.

Ik,
een steentje in de rivier, voor sommigen een keitje in hun schoen

Via de categorie leerkracht vind je al m’n posts omtrent de actualiteit en berichtgeving