Het was een vaststelling tussen de grote topics door. Naast de afschuwelijke ramp in Turkije/Syrië en het uitdeinende conflict in Oekraïne is het opdrogen van de Po van minder tel.

A perfect storm in 2022?

Grote delen van Frankrijk, Italië en Spanje kreunen nu al onder een chronisch tekort aan regen. En toen vorig jaar Vorig jaar werd de combinatie van een droog Europa én de oorlog in Oekraïne al aangehaald als reden waarom dat Italië wel eens zonder spaghetti zou vallen. Toen daarenboven ook nog eens de vrachtwagenchauffeurs gingen staken vanwege de (te) hoge brandstofprijzen kwamen de media met de term #pastacrisis op de proppen ( voorbeeldje )

A even better one in 2023?

In 2023 is het beeld van de Venetiaanse gondels op het droge eentje dat tot de verbeelding spreekt. Het staat in contrast met de beelden van het overstroomde San Marcoplein dat klimaatactivisten vaak gebruiken.
Daar waar toeristen “verontwaardigd” zijn over hun misgelopen boottochtje; is het voor de, op het watertransport afgestemde, binnenstad meer dan beredderen. Alles, van bevoorrading tot afvalverwerking speelt zich immers af op het water. Dit alles geraken nu in het slop.

Ik schreef deze blog echter met nog een andere bedoeling: “Er is meer aan de hand en dit zet aan tot een soort van systeemdenken.

Domino’s op een rijtje

Waarom staat Venetië momenteel droog? Het is een samenloop van enkele omstandigheden.

• Zo zijn er de niet aangevulde waterreservoirs van vorige droge zomer. Toen kon je overgens in heel Europa droge beddingen fotograferen.
• Er heerst al een tijdje een ongewoon hogedrukgebied. Dit houdt de Povlakte al meer dan twee weken in haar greep. Hoge druk betekent ook vaak dat de hemel wolkenloos is.
• Deze winter is er te weinig sneeuwval in de Alpen, waardoor er dus ook haast geen smeltwater is en gaat zijn. De term #sneeuwarmoede is echter niet van dit jaar alleen. ( link )
• De combinatie van de vrij hoge temperaturen en een wolkenloze hemel in een vlakte zorgen voor een grotere verdamping vanuit de bodem én vegetatie, evapotranspiratie in het vakjargon.

De associatie Italië – pasta is evident. Maar welke is de grondstof voor deze degen? Durumtarwe, een iet wat hardere graansoort met veel gluten mag je dus de pastatarwe noemen. Deze variant groeit beter in warmere landen en, vreemd genoeg, ook in Canada. ( wikipedialink ).

Niet verwacht, maar staan ook in dat rijtje

De opwekking van energie lijdt hieronder. Nu ja, de 80 MW centrale in Isola Serafini is niet dé producent van hernieuwbare energie.

De toegang tot drinkwater zeker wel, omdat de Po toch wel de belangrijkste rivier van Noord-Italië is.

Misschien dat ik volgende maand, als ik in Italië ben, kan ik een meer actuele kijk op de zaak hebben.

Via deze link kan je het oorspronkelijk bericht herbekijken.

Hier lees je het succesje om in Vlaanderen harde tarwe te telen ( link )

Een artikel over de import van deze variant in 2022 ( link )