16 maart, wereld pandadag. Geen haan die er naar kraait gezien het kantelpunt in onze wereldgeschiedenis.

Toch steek ik er naar traditie een sparkle van mijn tijd in. Deze keer in het kader van energiebesparing, het misschien beter dat het mensdom het dierenrijk gerust laat. Steken we niet teveel energie in het in stand houden van een vergissing van de natuur?

• een beer jaagt, deze ook hoor … op bamboescheuten,
• een beer overleeft, deze ook hoor … dankzij de hulp van de mens,
• een beer plant zich voort, deze ook … door de hand die de mens er in heeft; pandaporno en inseminatie zijn sleutelwoorden
• een beer is slank en snel, deze euh … niet! Door z’n bamboescheutendieet heeft hij last met verteren en laat deze ongelooflijk veel gas ontsnappen tijdens het vergisten van z’n maaltijd. Deze foto geeft dit “smakelijk” weer.
• Een beer is actief, deze euh… niet. Da’s een ander neveneffect van z’n dieet; het beest slaapt merendeel van de tijd.
• In gevangenschap eet dit beertje-lust-haast-niks enkel de verse scheuten die dan of ingevlogen of gekweekt moeten worden. Dat kan tellen qua CO2-footprint.

Kortom, enkel door z’n, overigens niet aan te raden, hoge aaibaarheid én omdat hij de eerste vastgestelde “bedreigde diersoort” was omwille van het verrijstvelden van zijn habitat heeft hij het geschopt tot logo van het WWF. Toegegeven, de blobvis als logo zal kinderen niet gauw overhalen om buttons of strips of andere prullaria van het WWF te kopen, maar verdient minstens evenveel aandacht.

Neen, eigenlijk zijn wij allen véél beter af als we de natuur z’n gang lieten gaan en deze aanfluiting van de natuur rustig lieten uitsterven.

Lang leve de rode panda!

Requiem kungfuding

uitgelichte afbeelding : Pexels via WordPress