Leerkrachten zijn de mijnwerkers van de 21ste eeuw. Wij delven immers de enige grondstof die ons land nog rijk is. Maar onze taak wordt, net als onze naarstige voorgangers van de 20ste eeuw, steeds lastiger en moeilijker gemaakt. Steeds harder werken voor steeds minder maatschappelijke waardering.
Ons lijkt het lot te worden toebedeeld als hen die destijds werden bejubeld als diegenen die ons welvaart brachten.

Gaat het ons vergaan zoals het hen verging? Nochtans is onze taak van enorm maatschappelijk belang. Waar mijnwerkers in de 2Oste eeuw ons land welvaart en rijkdom schonken is het onze verpletterende taak de enige grondstof die wij nog hebben voorzichtig, gedurig én geduldig te delven. Zonder onze inzet, motivatie en vooral ervaring zal deze waardeloos blijven:

De natuur geeft het voorbeeld door van koolstof diamant te maken!

Voelde ik me niet te vaak het kanariepietje in het klaslokaal? Goed wetende dat de werkomstandigheden op (te) korte tijd (te) drastisch veranderd zijn, viel ik al enkele keren van mijn stokje. Het noopte deze mijnwerker het houweeltje er bij neer te leggen. Maar is dat niet al te gemakkelijk en ga ik zo niet de de liefde voor deze unieke job verloochenen!? Tegen beter weten in volhard ik in datgene wat ik best kan..

En ja, af en toe ontdek ik tussen al dat pyriet nog een echt broos briljantje. Eentje waar ik voorzichtig nog wat aan polijsten mag én kan. Want van koolstof diamanten maken, dat mag (al lang) niet meer!! Lang leve de pretpedagogie!

Tweet

Gelukkig stak de commissie Brinckman me een beetje dat hart hard onder de riem. Misschien wordt het wel dat lichtje aan het einde van mijn schacht. In Klasse werd een vlijmscherpe analyse van de stand van zaken in zake het onderwijs neergeschreven. De rode draad doorheen het hele rapport lijkt te zijn om terug naar de roots te keren. Hopelijk wordt dit waarde(n)vol document nu niet méé op de grote terril van goedbedoelde adviezen en eye-openers gegooid.

(Her)Lees zeker het verslag via deze link.

Maar net in de week dat ik dit bericht poneer, is het weer alle hens aan dek om de kinderen op een nog meer gouden piedestal te zetten. De RodeNeuzenActie loopt stilaan de spuigaten uit, net alsof leerkrachten haast letterlijk alle problemen maar moeten oplossen. Die ‘academie’ voor ons nog meer professioneel te maken, is dat niet een platitude voor een dijk van uitsparen van professionele hulp? Wat met leerkrachten die een letterlijk rode neus oplopen van de toenemende balorigheid van een steeds groeiend deel van de jeugd dat geen neen voor een antwoord neemt en steeds jonger fysiek geweld niet schuwt? Iets met #kippetjes en #vliegen druist tegen de binnenzijde van m’n hersenpan.

Waar is de tijd dat, ach ja…

Bij wijze van afsluiten zou ik haast durven “groeten” met deze woorden.

Ave Flandriae, morituri te salutant

fotocredit mijnwerker: Image by Tuna Ölger from Pixabay