Wie heeft er nog geen verhaal opgevangen of gehoord van een kind dat bij de ouder(s) het hart even moest luchten? Ikzelf schrik haast iedere dag, telkens weer een verhaal waaruit blijkt dat wij, ouderen, niet doorhebben hoe diep die coronamoeheid bij hen er eigenlijk in zit!

Als leraar heb ik dubbel zoveel antennes, omdat wij ze (gelukkig nog) op een regelmatige basis tegenkomen. De stress op school is verhoogd, de ontspanningsmogelijkheden zijn zo goed als onbestaande. Denken wij echt dat met een kersttrui naar school komen of een valentijnshart te tekenen dit dieper gelegen gevoel kan verdrukken? Zijn we zo naïef? Ik hoop echt dat niemand van de Pastorale het in het hoofd haalt nog een carnavalskostuum te opperen voor het einde van.. ah juist, gelukkig is er die ‘afkoelingsweek’.

Je kan er lacherig over doen, ik alvast niet. Het woord lokt sowieso reacties op, maar ik heb het filosofisch bekeken..
Denk toch eens na! Kruip eens écht in de hoofden van die pubers. Vragen wij ons af wat ze nodig hebben? Weten wij ze zich voelen? Meer en meer kom ik en krijg ik te horen van niet!
Is het niet essentieel om te weten wat er leeft. Op onze school hanteren ze een dag op | een dag af. De dochter gaat de ene week de voormiddagen en de andere week de namiddagen naar de school. Sommige hanteren 5 dagen thuis les, 5 dagen op school. Op zo’n thuisdagen zitten ze dan vaak uren achter hun scherm les te volgen. Op de schooldagen hebben ze de ene test na de andere omdat leerkrachten niet online kunnen testen. Deze zin wekt dan bij weerzin op! Wel, collega’s, een test minder kan ook! Ik snap het feit dat het voor ons óók niet makkelijk is, maar probeer eens creatief te zijn. Ik schreef eerder al lesstijd en kreeg vele positieve reacties, maar… gaat er ook iets mee gebeuren? Evalueer eens anders, zoek alternatieven voor het scherm. Stuur ze naar buiten om dingen te ontdekken, laat hen op een andere manier samenwerken tijdens een wandeling per twee bijvoorbeeld. En probeer in deze hectische dagen gewoon eens te luisteren, vraag hen hoe het met hen gaat, …

Dit is geen normaal schooljaar waarin wij evenveel leerstof door hun hoofd geramd gaan krijgen. Ik ben geen pedagoochelaar maar wat ik wel weet is dat de prestatiedruk in combinatie met mondmaskers zonder expressie, weinig tot geen vrijheid, alleen maar horen wat niet mag of wat moet.

Wij vergeten ook precies ‘zomaar en ineens’ dat daar wij eerst uiterst zorgzaam, haast pamperend over alles en nog wat nauwlettend een oog(je) in het zeil konden houden, nu er van uit gaan dat ze haast volledig zelfstandig tig deadlines op tig verschillende manieren gecommuniceerd door tig aantal leerkrachten met tig aantal eigen problemen en (leerplan)zorgen kunnen verwerken, soms enkel maar vanop een gsm met een lamentabele internet | wifi verbinding? Beste collega, CALM DOWN, het is afkoelingsweek. Maak samen met hen een balans op van wat er geweest is, waar ze staan en wat er nog komen gaat! Ga niet uit van het vanzelfsprekende en stop met het organiseren van klopjachten op nog niet ingediende, soms zinloze taken! En breek me over dat laatste de bek aub niet open!

Het zal wel zijn dat dit er toe kan leiden dat tieners depressief worden! En eerlijk, ook ik vind dat erger dan corona! Ikzelf krijg nu ook genoeg signalen binnen dat sommige tieners gelukkig het ook vaak nog positief in zien en dat in grote mate afhangt van de support en begrip van thuis! Zo kunnen deze jongeren alvast zich morgen weer wat beter voelen, maar dat geldt niet voor iedereen.

“Tegen de zomer is alles terug normaal.” Geloof jij dat? Ik (nog) niet. En kinderen zeggen terecht: “Dat is nog zooo lang! Voor ons is 5 maanden misschien kort, maar voor een veertienjarige is het een eeuwigheid.

Ik schreef deze tekst niet helemaal zelf, het is de vertaling vanuit mijn ogen van een oproep van een moeder die op facebook haar bezorgdheid voor haar dochter uitte. Ik kon het niet nalaten haar pennenvrucht op deze wijze te delen om alvast in mijn nabije omgeving en werksfeer iedereen te vragen begrip te tonen voor onze jongeren. Je ogen open te houden voor hun zorgen, met je hart naar hen te kijken, hun leed te voelen. Het zijn nog geen volwassenen maar er wordt wel van hen verwacht dat ze zich zo gedragen. Geef hen een beetje hoop en heb begrip.

fotocredit: ik nam deze foto 10 geleden in de Hoge Venen met als achterliggend idee hem ooit te gebruiken als illustratie voor mijn zorgen voor de toekomst voor haar en menig andere oogappel!