Elon Musk kondigde eind april de langverwachte kentering in het energielandschap aan door zijn krachtige batterij te koop aan te bieden zonder koetswerk en wielen! Het nuttige deel werd in een sexy én moduleerbaar pakje gestoken. Het is een kunstobject, een plekje in de huiskamer haast waard!

Prachtig gewoon, mijn enthousiasme steeg nog meer toen ik wat later de richtprijzen hoorde.
Zo betaalbaar, haast te mooi om waar te zijn. ( check datum artikel )

Nu, enkele weken later groeit bij mij het besef dat dit in Vlaanderen tot een polarisatie van onze maatschappij kan leiden. Na 2 jaar intens kennis te nemen van ons energielandschap weet ik dat in de prijssetting mechanismen zitten verweven die bij iedere ingreep of verduurzaming de totaalprijs van elektriciteit doen stijgen.

Ikzelf zie me perfect één of 2 powerwalls aanschaffen. Het surplus aan elektriciteit van mijn panelen wordt dan niet meer geïnjecteerd! Da’s dan voor de netwerkbeheerder een grote kopzorg minder. Maar… zou dan de mij aangerekende vlaktaks komen te vervallen? Deze dient toch om de oplopende kosten voor het onderhoud ( alsof een elektriciteitsdraad ( die al afbetaald is ) sneller zal verslijten als de elektronen er bidirectioneel ( wat ze nu ook al doen ) doorheen stromen ).

Anderzijds kan ik ’s avonds netjes het huishouden runnen met m’n opgeslagen energie en wederom zorg ik voor een ingebakken stabiliteit van het net door het net niet te gaan overbelasten. Dit verhaal zou toch iedere beheerder van een net  ( nvda;  ikzelf ben lang netbeheerder in de IT geweest! ) doen dromen! Klanten die zelf zorg dragen voor het net!

En toch… We leven in Vlaanderen.

De plek waar haalbare en werkzame projecten rond windmolens van tafel worden geveegd.
De plek waar men er alles aan doet oude kerncentrales open te houden.
De regio waar zonnepanelen iets té enthousiast werden gesubsidieerd.

De put van ette(r)lijke miljoenen onverkoopbare GSC ( groene stroomcertificaten ) baren de netbeheerders ( terecht ) grote zorgen en ze rekenen deze immense factuur ( zoals trouwens afgesproken ) door aan de consument. Ik begrijp dat mijn buur kwaad werd, omdat zijn rekening stijgt door mijn investering ( overigens niet geheel waar ).

Perfide vorm van ‘solidariseren’ is dat! Het lokte destijds mij de natuurlijke reactie uit om de draad over de haag te gooien. Elektrische gerechtigheid naar mijn vorm van inzicht, noemde ik het toen. Dit simpele verhaal veroorzaakte een storm van reacties en neemt tot op heden een groot deel van mijn vrije tijd in beslag. De wolfijzers en schietgeweren die ik op mijn weg naar een duurzame intelligente gemeenschap tegenkom zijn immens en haast niet te overzien, zeker niet als individu.

Dit verhaal van Elon Musk daarentegen, het opent perspectieven! Maar dit verhaal zal sterk gepolariseerd gespeeld worden! Het zal wéér zo zijn dat zij die het ‘kunnen’ betalen de energiefactuur zullen doen verzwaren! Ook al is dit niet zo, de “lobby” is bekwaam én sterk genoeg dit toch te doen geloven.

Boosdoener is het betaalmodel van de netbeheerders. Zij worden volgens het aantal geleverde kWh’s vergoed. Dus per kWh die u en ik “ver”bruiken, vloeit er een som naar deze instanties die garant staan voor het leveren van deze energie aan huis ( gas én elektriciteit ). En dan te begrijpen dat hun ‘meerkosten‘ mogen worden doorgerekend!

De taks op het geplaatst vermogen, via de omvormer bepaald, ongeacht de oriëntatie was een noodzaak om de mislopen inkomsten van “ons” ( lees pv-eigenaars ) te kunnen recupereren. Deze visie is noch rechtvaardig, noch toekomstgericht. Ze mist inzicht!

Een taks, gebaseerd op het volume geïnjecteerde elektriciteit, da’s wat ik noem “vervuiler” 😉 betaald. Het organiseert ook dadelijk de reflex massaal batterijen te gaan kopen of…. mijn terrasverwarmer aan te zetten!