Beschouw ons, eens toch zo benijdenswaardig, onderwijs als de Titanic. Het vlaggenschip heeft z’n voor- en tegenstanders, dat zal altijd buiten kijf staan. Van buitenaf is het een majestueus project. Hoe hoger je op het schip staat, hoe verder je horizon reikt. Tussenschotten waren niet nodig, het werd toch onzinkbaar beschouwd. Je hebt er wel ‘klassen”. Van het upperdeck tot de 4de klassers die onderaan de romp zitten, dicht bij het wateroppervlak, maar toch nog er boven op. Het schip voer toch gelukkig een koers richting veilige thuishaven!
We hebben al heel wat kapiteins versleten en hebben diverse koersen gevaren. Iedereen wil wel eens op dat topdek staan en muiterijen loerden om de hoek.
Ikzelf ben maar een bootsman, iemand die in de romp van het schip schoon tracht te houden. M’n reizigers plezieren en entertainen hoort bij één van m’n taken, want de reis lijkt soms (te) lang te duren en met geen haven in zicht is perspectief bieden toch datgene wat ze koest houdt.
Maar ontwaren we daar geen ijsberg? Eentje die op ramkoers dit schip met z’n horizontale dekken van onder tot boven open zal rijten. Met staalharde kernen van onbegrip en decretale macht wordt ons schip tot zinken gebracht, iedereen haast zich naar het bovenste dek om te kunnen vaststellen dat… ons onderwijsschip met man en muis zal vergaan!
Het wordt een vuil en smerig gevecht voor de weinige reddingssloepen te pakken te krijgen, met spaan en macht verdedigt ieder z’n plekje en hoe meer er rondom kopje onder gaan hoe meer behouden de terugvaart kan verlopen. Of is er toch nog een haven in zicht?
De beste stuurlui? Ja, die staan aan wal en denken dat het goed gaat!
Ik doe niet aan doemdenken, maar ben doorgedreven realistisch. Het doel van het M-decreet is zo helder als pompwater: de einddoelen hoeven niet worden behaald, als het kind maar toegang kan krijgen tot dat o zo vermaledijde upperdeck van de boot. Alsof het daar leuk toeven is. door de deining en de overvloed aan verse zeelucht, in combinatie met verre horizonten maken het snel kotsmisselijk. Terug het lagere dek opzoeken! De geborgenheid en de vaste structuren kalmeren het evenwichtsorgaan en geven weer moed. En onze onderwijsboot heeft maar 1 doel: veilig jouw kind in de haven van volwassenheid loodsen.
Marc groet 
Heeeeel mooi!!
LikeLike
Dank je, ik vind het niet altijd even gemakkelijk m’n verbeelding te verteksten.
LikeLike
Ik heb in december een mail gestuurd naar de minister en de onderwijscommissie, zie hieronder
Mails en telefoon gekregen. Ze hebben veel begrip voor wat ik schrijf, maar helaas blijft het alleen maar bij dat begrip!
Geachte minister,
Geachte kabinetsmedewerkers,
Ik maak me zorgen, zorgen over het Mdecreet!
Gisteren kreeg ik als zorgcoördinator het volgende compliment van een psychologe van het revalidatiecentrum: ” jullie staan binnen het reva en ver daar buiten gekend als een school met een hele goeie zorgwerking en zorgbeleid” Toen ik zei: “we doen ons best” antwoordde ze ” amai, meer dan jullie best”.
En gelijk heeft ze. We doen idd al heel veel voor kinderen met specifieke behoeften. Kinderen met leerstoornissen, autisme, ADHD, ADD, emotionele problemen,mindere begaafdheid, anderstaligheid, faalangst, pestmoeilijkheden, gedragsproblemen,opvoedingsproblemen,… We kunnen als school al veel aan. Dagelijks zijn we bezig met differentiatie, remediëring, sticordimaatregelen,….
Naar mijn gevoel zijn we klaar voor dat Mdecreet. Al jaren zijn we hiernaar aan het werken, de draagkracht van de school wordt groter en groter.
Maar toch… Als ik denk aan ‘het kind’ dat ga ik toch wel twijfelen… Niet elk kind is met deze maatregelen gebaat! Sommige kinderen hebben nood aan ander onderwijs, volledig op hun maat, in kleine groepjes, op hun tempo.
Toen ik gisterenmiddag de boodschap aan de ouders moest brengen van een meisje uit het eerste leerjaar omdat het ondanks alle zorg niet wil lukken, begon mijn hart te bloeden. Ouders voelen zoveel frustraties bij hun kind. ” ze is niet meer gelukkig”. Mama begon te huilen. Ze weet wat haar kind aan het doormaken is. De herinneringen komen naar boven. Zelf heeft ze het eerste leerjaar moeten overdoen. Nu, 25 jaar later, voelt dit nog aan als een trauma… Het heeft haar zijn als volwassene getekend.
Dan vraag ik me af, waar zijn we toch in godsnaam mee bezig. Gras groeit ook niet door er aan te trekken! Ja, we zullen nog meer moeten differentiëren, aparte leerlijnen gaan aanbieden, extra zorg geven, maar wordt ‘het kind’ daar gelukkiger van??
Gisterenavond GON bespreking van een jongetje met autisme in het eerste leerjaar. Vol vertrouwen ga ik naar de bespreking. Het gaat goed! De juf doet dat super. Het vraagt veel energie om hem in de gaten te houden, om hem constant individueel te sturen, maar het lukt. De woede-uitbarstingen van in het begin van het jaar zijn zo goed als weg. We hebben het gevoel dat hij straalt en hij is ook super trots omdat hij al kan lezen en rekenen. Ook de ouders zijn heel tevreden over de inspanningen van de school. Maar toch… Zij voelen dat het moeilijk wordt, zijn vatje zit vol, hij loopt op de toppen van zijn tenen, alle overprikkeling voor hem vragen zoveel energie! De ouders vragen zich terecht af of hij niet beter naar een school kan waar hij nog meer kan begeleid worden in kleine groepjes, op zijn niveau. Terecht zijn de ouders bezorgd om het welbevinden en de toekomst van hun kind!
Mevrouw de minister, ik vraag je met aandrang om nog eens met jouw moederhart naar het Mdecreet te kijken en rekening te houden met ‘het kind’! Je hoeft het niet voor mij te doen. Ik doe mijn job super graag. Ik geniet van de stralende oogjes als het wel eens lukt, van de dank je wel omdat ze de toets in alle rust mag in de zorgklas maken, van de knuffel van een ouder omdat je weer eens naar haar hebt geluisterd! Je moet het niet te doen voor mijn collega’s, de leerkrachten, want zij doen dat fantastisch! Ze kunnen al veel aan! Waar ze tien jaar geleden nog op sakkerden, doen ze nu vol overgave, zonder er nog echt bij stil te staan. Het is zo evident geworden, het zit in hun vingers! Maar doe het voor ‘het kind’!! Niet elk kind kan al die maatregelen en middeltjes aan! Het is toch onze taak om de kinderen van nu met de juiste bagage en met voldoende zelfvertrouwen de maatschappij en arbeidswereld in te sturen. De kinderen van nu, de volwassene van morgen, …
Dank je wel voor je tijd!
LikeGeliked door 1 persoon
Ik schreef jaren geleden een boek over de wantoestanden en het valsspelen in ons hedendaags onderwijs. Nu wordt het straffer: normen moeten niet meer gehaald worden, als we maar gelukkig zijn, nietwaar?
Zeer bizar: vandaar m’n beeldspraak met de Titanic en het orkest? Juist, dat moest rustig doorspelen/
LikeLike
Dit is op van buitengewoon onderwijs tot hoger onderwijs herblogd.
LikeLike