Op LinkedIn is er momenteel een interessante denkpiste die weer wat meer wind in de zeilen krijgt. Blijkbaar is het in Europa not done om te denken over kleine micro-kerncentrales die diffuus in het hoogspanningsnet over het grondgebied verspreid worden.

Is het een gek idee? Toen ik voor het eerst de Franse kernonderzeeër in Cherbourg deed, vertelde de audiogids dat bij werkzaamheden aan de boot de reactor ‘even’ uit het ruim werd getild en aan het stadsnet werd gekoppeld ( goed voor 120 000 woningen ). Eens thuis kwam ik snel in contact met SMR-reactoren en hoe die in de VS terrein aan het winnen zijn.

Graag link ik door naar dit héél kort berichtje, over de bron mag je ‘vallen’. Het idee houdt staande! “potential for microreactors”

Het opwekken van energie met Thorium ( element 90 ) heeft minder langdurige “bijwerkingen” dan het huidige uranium. Ook het beeld dat 1 emmertje nucleair afval een kolentrein van Amsterdam tot Brussel vertegenwoordigd zijn beeldspraken die aan duidelijkheid niet veel te wensen overlaten.

Kernenergie in deze vorm is ook veel minder intermediair en voor zware industrieën ( basisverwerking grondstoffen ) veel betrouwbaarder. We denken aan alu of staalsmelterijen die een continue hoeveelheid energie nodig hebben. Wat te denken bij het puntlassen bij de autoassemblage.

Vraag blijft of dit wind en zonneprojecten niet uit de markt gaan duwen!