Dertig jaar vaar ik al mee op het schip dat Vlaams onderwijs heet. Ooit stevig gebouwd, koersvast, met een bemanning vol vuur. We trotseerden stormen: nieuwe leerplannen, hervormingen, vernieuwingen die meer vergden dan beloofden. Ik stond rechtop. Met krijt aan de handen, goesting in het hart, en de vaste overtuiging dat dit het mooiste beroep ter wereld is.

Maar vandaag?

Vandaag voel ik de zee opkomen. De romp maakt slagzij. En ik, oude bootsman, hang vaker over de reling dan me lief is. Niet van zeeziekte, maar van vermoeidheid. Van de zoveelste golf vergoelijking. Van de stroming richting pampering en vervlakking. Van het eindeloze knielen voor het altaar van het welbevinden, terwijl de bodem onder ons leslokaal wegspoelt.

Mijn innerlijke ik zegt niets. Ze kijkt naar het kompas dat ooit zo helder stond afgesteld. Het wijzertje trilt.

De ijsschots van het M-decreet scheurde onze romp open. En sindsdien zwalpen we. Juridisering, formatdenken, onderwijs als klantendienst. Pisa na TIMSS bevestigt wat wij bootsmannen al jaren zagen: de koers is zoek. Het niveau zakt. De lat ligt op de bodem van de klasvloer — tussen de dropbox, de digitale werkvormen en het zoveelste begeleidingsplan.

Ik heb het gevoeld in mijn klas. In de ogen van mijn leerlingen. In mijn eigen adem die korter werd. Galeislaaf. Aangepord. Nog meer geven. Nog meer aanpassen. Ondraaglijk. Hoost er eigenlijk nog iemand het water uit de romp?

Sommige collega’s sprongen van boord. Begrijpelijk. Anderen spelen dapper door toonvast, bevlogen, en tegen beter weten in. Ze maken het ‘leuk’, ‘gezellig’, hopen op de wind van verandering, blijven fluiten op een schip waar de zeilen vergaan zijn.

Maar ik? Ik heb gekozen om de boeg om te gooien. Niet uit gemakzucht, maar uit koppige trouw aan wat ik geloof. Dankzij ontmoetingen met medestanders vond ik het duwtje. En het rapport Brinckmann? Het was de bevestiging. Het anker dat ik nodig had.

Ik blijf. Omdat ik, ondanks alles, mijn vuur nog niet heb laten doven. Omdat ik geloof in het eigenaarschap van leren. Omdat ik meer dan ooit voel dat mijn 30 jaar expertise een stem nodig hebben. Geen fluisterstem in een lokaal, maar een klankbord, publiek, tastbaar.

Mijn lievelingsvak verdient de schijnwerper. Mijn leerlingen verdienen de waarheid. En ik? Ik verdien het om niet onder te gaan in het getater van kneuterige politici die onderwijs zien als spreadsheet of kieslijst.

Mijn innerlijke ik fluistert: “Jij, bootsman, bent ook vuurtoren. Jij vergaat niet. Jij wijst de weg, ook als het stormt.”

Ik blijf. Niet als martelaar. Maar als vakman.

Ik, een steentje in de rivier; voor sommigen een keitje in hun schoen. Maar altijd in beweging. Altijd met richting. Altijd met hart.

Via de categorie leerkracht vind je al m’n posts omtrent de actualiteit en berichtgeving