Beste maatschappij,

Vandaag richt ik me rechtstreeks tot u.
Ja, u het land van de meningen, de oordelen en de eeuwige vergelijkingen, maar ook het land dat ik liefheb omdat ik er al 30 jaar lang jonge mensen een toekomst probeer in te duwen.

En ik doe dat in wat u gemakshalve nog altijd “20 keer 50 minuten les” noemt. Een folkloristisch fabeltje dat u van generatie op generatie doorvertelt alsof het een geologische waarheid is. U bent het vergeten, maar laat mij u zachtjes bij de mouw trekken: in die uren doen wij al jaren iets waar u steeds minder aan toekomt: opvoeden.

Niet de Instagramvariant. Maar de vorm waarin iemand moet leren mens te zijn voordat hij kan leren wiskunde, Engels of digitale basis.

En ja, het is zwaarder geworden. De minister heeft gelijk: wij worden steeds vaker verbaal én fysiek belaagd. Dit is geen detail. Dit is de diagnose van een samenleving die de opvoeding als een ongevraagd pakketje bij de schoolpoort dropt en verbaasd is wanneer de school het niet meer bolwerkt.

De Eerlijkheid over de Klappen en de Collega’s

Laat mij de hand ook in eigen boezem steken:

Aan mijn collega’s die dreigen af te haken omdat er mogelijk bespaard wordt? Wees eerlijk: als de dreiging van een schrale portemonnee al twijfel zaait over je roeping, dan zit je in de job om de verkeerde redenen. Ons beroep is geen knuffelkeuze. Het is een storm, en kinderen verdienen volwassenen die blijven staan — ook wanneer de wind draait. Wiegelen op de bank is een luxe die we ons niet meer kunnen permitteren.

Ik, de 55-jarige leraar die destijds al schreef over “Doping in het Onderwijs”, ben het beu om te zien hoe de vuurlucht van de klas verward wordt met de geur van comfort. Wij zijn Tienerfluisteraars en Toekomstmakers (in wording), geen klokkenluiders die hun vakantie-uren tellen.

De Systemische Kaduukheid: Het Echte Probleem

En nu, de staat. U roept dat er “geen geld is”. Nooit. Maar intussen kijken we toe hoe het geld wél wegstroomt via gaten die groter zijn dan de klaslokalen die u ons geeft:

• De thuisverpleegkundige die jarenlang factureert en pronkt met een autolijst langer dan mijn jaarplanning. Een topje van de ijsberg, jawel.
• De Michel Van den Brandes van deze wereld die hun leven lang pochen met luxueuze ‘onkosten’ en plots de krekel uithangen bij hun mager pensioen. Het ‘krekel en mier’-verhaal, maar de mier heeft al decennia betaald voor de krekel zijn champagne.
• De schandalen die maar blijven duren: Samu Social, het Station van Bergen dat eindigt met dure ezelsoren, en onderzoeken die zonder gevolg geklasseerd worden.
• En ja, de verzuilde structuren — ziekenkassen, fondsen, vzw’s — die functioneren als parallelle staten. De Vakbonden (vooral ABVV), die liever slogans van 1978 recycleren dan het hangmatsocialisme en de misbruiken in het systeem te erkennen. We leven al veel te lang boven onze stand, en dat is de schuld van een kaduuk systeem, niet van de leerkracht.

De Ultieme Oproep: Hoop begint Thuis

Niet het onderwijs is het probleem. De leraar is de brandweer. Maar we kunnen niet blussen als u blijft stoken.

En hier komt mijn punt, mijn vraag, mijn hoop: wij kunnen dit herstellen. En het begint niet bij geld. Het begint bij u.

Voed uw kinderen op. Probeer het eens.

Wanneer dat gebeurt:

• Dan zakt de druk, daalt de agressie, en keert de rust terug in de gangen.
• Dan hebben we minder omkadering, minder zorgteams, en minder crisisgesprekken nodig.
• Goed opgevoede kinderen kosten de staat minder. Eén kind dat we van de straat houden, is een besparing die de maatschappij nooit kan overtreffen in euro’s.

Als u weer opvoedt, kunnen wij weer onderwijzen. Als u verantwoordelijkheid neemt, kunnen wij ademhalen.

Tegen alle verwachtingen in, geloof ik nog altijd dat de toekomst maakbaar is — mits we ze samen maken. Stop met roepen op de leerkracht, word woedend op de fraudeurs en de institutionele waanzin.

Met scherpe liefde, met hoop die nog niet op is, met krijt dat nog niet versleten is,

Marc Bellinkx Leraar, 55 jaar