De klauwen van de draak

Steven heeft gelijk. En hoe! We hoeven er niet eens de grote woorden voor boven te halen: de feiten spreken voor zich. Lees zijn verzuchting er hier op na

Neem Griekenland. In tijden van financiële wurging kwam China met een geschenk, mooi verpakt als investeringskans: de haven van Piraeus. Een klassiek Trojaans paard. Vandaag is het geen Grieks symbool meer, maar een Chinese draak die uit zijn kaken containers spuwt.

Of dichter bij huis: herinnert u zich nog de poging van de Chinese State Grid om in te stappen bij Eandis? Ik wel. Ik stond mee op de rem, want wat zou er gebeurd zijn als we onze elektriciteitsnetten in Chinese handen hadden gegeven? U mag gerust zijn: vandaag stonden niet alleen onze zonnepanelen, maar ook onze stopcontacten onder Pekingse voogdij.

De lijst wordt intussen eindeloos:

• Luik als Alibaba’s Europese pakketjeshub.
• Rotterdam en Genua waar Cosco de kades beheert.
• Roemenië waar China kerncentrales wil bouwen.
• Cyprus dat zijn volledige 5G-net door Chinese investeerders liet uitrollen.
• Servië waar de mijnbouw in Chinese handen glijdt.

Handel, infrastructuur, energie, grondstoffen, data; het zijn geen losse deals, het zijn de vijf klauwen van de draak.

En terwijl wij in Europa discussiëren over quota en symbolen, schuiven China en Rusland hun pionnen steeds dieper onze schaaktafel op. Steven noemt het de beer, de draak en de olifant. Ik noem het gewoon geo-grafiek: de lijnen op de wereldkaart die zich verleggen, terwijl wij in Brussel vooral cirkeltjes tekenen rond onszelf.

Europa isolé? Neen. Het is Europa dat zichzelf geïsoleerd heeft.