Eén van de grootste knelpunten in het transitieverhaal is het schommelend gedrag van de opgewekte energie. Daar waar een stroomnetwerk een haast exacte balans moet zijn tussen geproduceerde en verbruikte aantallen energie, is het beheersen hiervan een huzarenstukje geworden. Windturbines en PV-parken injecteren te pas en te onpas enorme hoeveelheden. Op inversierijke novemberdagen zwijgen ze dan weer voor dagen.

Dezer dagen staan de kranten bol van het feit dat Vlaanderen uitdroogt. Mensen mogen geen tuintjes meer besproeien en de overheid moet iets hieraan iets fundamenteel doen.

Deze roep om zoet water weerklonk vorig jaar ook al. Wat nu als je het één met het ander koppelt?

In hoeverre kunnen kanalen dienst doen als batterij én zoetwateropslag?

In Godsheide voorzag de Vlaamse Waterweg enkele gigantische archimedesschroeven  enkel om de scheepvaart te garanderen ( zie artikel ). Goed te lezen was de opwekking van energie voor meer dan 1000 gezinnen.
Mocht ik nu de voorzitter van Zefier zijn… Ik zou deze mogelijkheid uitbreiden en de handen in mekaar slaan.

Zo zijn er al enkele sluizen onlangs gerenoveerd met bidirectionele schroeven. Waarom hier dan ook al geen intelligent stroomtarief toepassen? Net zoals de spaarcentrale van Coo, maar dan nog flexibeler en decentraal, lees lokaal.

We zitten natuurlijk wel met een lekkend Albertkanaal en in hoeverre is 10 cm niveauverhoging haal- en houdbaar voor de kademuren. Maar ten tijde van droogte alvast al de sluisbewegingen omkeren is méér dan een druppel op een hete plaat.

Enfin het is 1 van de ideeën die onze CDO poneerde. Aan de ingenieurs en energiekundigen de uitdaging om te berekenen wat dit betekenen kan.

fotocredit: pixabay