Dag Lieven

Ik las uw mening over de heisa rond de luie leerkracht en z’n invulboekje. U liet noteren

“Invulboeken nemen de professionaliteit van de leraars niet ernstig. Ze reduceren hen tot uitvoerders.”

Prima! Ik kan mezelf hier totaal in terug vinden. Echter, hoe ernstig neemt u zelf deze stelling? Heeft u een staalkaart van de ‘doorsnee’ leerkracht. Wees gerust, ze komen in alle vormen en maten. Van supergemotiveerden vastbenoemden tot uitgebluste mislukte universiteitsstudenten die het onderwijs al laatste redmiddel zien om toch ‘maar’ iets te doen. Dat is letterlijk van A tot Z.

De vragen die u zich hier kan bij stellen zijn:

• Waar ligt de top van de Gausscurve?
• Vanaf welke “letter” grijpen ze naar het invulwerkboek mét bordboek mét de antwoorden?

De tweede reactie is er eentje die andere, meer fundamentele vragen oproept. Het is de repliek op: “Of hij er als topman dan geen zegje in heeft?

“Wij maken de leerplannen, maar de scholen beslissen zelf welke boeken ze gebruiken. Bovendien promoten sommige uitgeverijen die invulboeken.”

Daar volg ik in, straffer nog. Meerdere inspecteurs durven het aan om sluiks hun handboek te promoten. Dit kan gaan van doorgraven en op zoek naar papieren motivaties voor de keuze tot het durven slechter beoordelen wegens het niet behalen van de doelstellingen en/of eindtermen. Maw ze keuren het ‘andere’ boek af. Vaak wordt er ook voor het invulboekje gekozen omdat men er vanuit gaat dat de leerdoelen “automatisch” haalt, omdat het van een uitgeverij komt. Die waken er immers heel sterk over dat ze voldoen aan de eisen van… de inspecteurs die mede-auteur zijn. Tiens vanwaar kennen we dit soort verhalen?

Enfin, deze boer ploegt rustig voort..

Ik kon het niet nalaten deze post in volle corona-pandemie te updaten met dit ‘prentje’, een knipsel uit een “cursus” aardrijkskunde. Sta me toe de bookwidget die de juf opstelde mét foute correctiesleutel te besparen.