Dit bericht geeft aan hoe denkpatronen kunnen leven en hoe belangrijk het is je goed uit te drukken.

Ik gebruik deze vergelijking graag als het gaat over de weerstand die ik krijg over windmolens en zonnepanelen. De ene maakt lawaai, het andere is niet esthetisch. Je kan het zo gek niet bedenken of er zijn wel redenen voor om het niet te willen. Dit is het befaamde nimbysyndroom.

Welnu, wat van de stelling in de titel? Toen ik vanmorgen naar ‘t centrum reed, knalde een zware SUV van een luxemerk netjes door het net-op-rood gesprongen licht. Hij zal goed weten dat mijn groen licht nog 2 seconden op zich liet wachten, ik een reactiesnelheid heb van 1 seconde, dan nog mijn fiets op gang moet krijgen. Eer ik dan op zijn linkerrijstrook onder zijn auto zou zijn beland ging er een zee van tijd ( 5-7 seconden ) voorbij. En a ratio van 90 km/u is dat toch méér dan 100 meter voorbij het licht.

De besparing aan brandstof door niet te hoeven opnieuw optrekken ( kijk maar eens na op je econometer als je die hebt ), het niet verspreiden van fijne metaaldeeltjes van de schijfremmen die door het hevig remmen verspreid worden en vooral het zinloze tijdverlies van 1 minuut, waarbij de motor ook stationair draait ( tenzij ze het ingenieuze startstopsysteem hebben ) zijn perfect ecologisch te verantwoorden redenen om netjes door het rood te stuiven.

Net zo is het pleidooi om kerncentrales langer open te houden: ze leveren goedkope elektriciteit, hebben het beste CO2 per kilowatt rapport en nemen amper ruimte in beslag!
Dat er nu ééntje van de zovelen ontploft is door een tsunami en nu dreigt ‘s werelds grootste inferno te worden is jammer, net zoals ik steevast bij het op oranje springen van het licht van het kruisend verkeer me al op gang durf te trekken, goed wetende dat iedereen toch zal stoppen voor het rode licht.

Ach ja perceptie en ‘point of view’ zijn zo interpreteerbaar, nietwaar.